Pagina's

woensdag 27 juni 2012

fantasie

Vanmorgen las ik een krantenartikel over het hebben van te veel speelgoed. Kinderen hebben vanaf (en misschien wel al voor) de geboorte te veel speelgoed. Daarbij komt dat het vele speelgoed dat ze hebben ook nog eens zo de realiteit reflecteren dat er voor de fantasie van het kind niets meer overblijft. Bijvoorbeeld poppen die "mamma", "ik heet liesje" en "weh weh" zeggen. Als kind- moeder ben je dan al snel klaar met het verzinnen van een antwoord daarop, want meer zegt het poppenkind niet. Of keukentjes die zo echt en uitgebreid zijn dat een eigen recept geen bestaansrecht heeft.
Onze dames hebben ook te veel speelgoed. Gek genoeg belemmerd het hen niet in hun fantasie. Ze laten het gewoon allemaal links liggen. Ze spelen liever met de matroesjka's die opa en oma meenamen uit Rusland en die als souvenir in de vensterbank staan, tezamen met wat gevilte vogeltjes en de notendoppen van de walnoten die ze net ervoor of juist voor de gelegenheid hebben gekraakt en opgegeten. 





Verder zijn er nog een aantal onwaarschijnlijk rare knikkers met gezichtjes (dummy's??) die mee mogen doen. Ze wonen in de cd kast en op de vensterbank, aan een weg van knijpertjes.
 


Daar zit ik dan. Vertwijfeld over het vele speelgoed wat op zolder en in hun kamer ligt. Wegdoen?
Voorlopig geniet ik van het fantasievolle spel dat ze uitspelen met knikkers en knijpers en ben blij dat ze hun fantasie goed weten te vinden.

dinsdag 19 juni 2012

werkkamer

Ja, ja. Na een heel weekeind hard werken is mijn werk/knutsel kamer weer helemaal bruikbaar. Een mooie stellingkast tegen de wand, die met veel wikken en wegen de Ikea uit is gekomen. Helaas had ik vooruitstrevender ideeën dan Ikea zelf en wilde een combi maken die nog niet bedacht is. Dus ben ik zaterdag wel twee keer naar de Ikea geweest, om de combi om te ruilen voor iets dat al wel bestaat.
Manlief zou ondertussen de kamer wat leeghalen, maar er waren te veel spullen dus toen ik terugkwam leek er niets gebeurd. Tot ik in onze slaapkamer keek en zag dat die ook helemaal vol stond. De moed is mij dit weekeind meerdere keren in de sokken gezakt. Waar heb ik het al die tijd gelaten? Is de kamer ineens veel kleiner geworden? Toch is er langzaamaan vordering in gekomen. De stellingkast vulde zich en de ene na de andere losse kast en doos kon de deur uit. Er ontstond steeds meer ruimte. Je kent het wel van de film, dat een personage stilstaat en de omgeving uitzoomd. Dat effect. Heerlijk. Gewoon kunnen rondlopen, spullen kunnen vinden.
En.. zo'n opgeruimde kamer nodigt uit tot creatief bezig zijn. Samen met de meiden. Lekker een avondje werken.


Een kaartje voor een jarige job.


Vissen in wasco en ecoline

Zelfs het puntenslijpsel inspireert.

vrijdag 1 juni 2012

Achtertuinland

Het mooiste aan ons huis vind ik de achtertuin. Voor een stadstuin hebben we een vrij grote achtertuin. De eerste tien meter zijn door de vorige bewoners "onder architectuur" aangelegd. De tweede tien meter waren gemeentegrond. Die grond hebben zij destijds van de gemeente gekocht toen de mogelijkheid daarvoor was, maar ze hebben er nooit iets mee gedaan. Toen wij hier zijn komen wonen hebben we in het eerste jaar al gelijk een aantal architectonische wijzigingen gedaan in de eerste tien meter. Aan de ene kant zijn grote struiken en hagen eruit gehaald en hebben we een pluktuin aangeplant, met japanse wijnbes, aardbei, peer en rode bessenstruiken. Aan de andere kant is de mooi aangeharkte zwarte aardetuin volgeplant met kruiden en bloementuin. De tuin grenst aan een vijver. Geen achterom dus. En ook geen achterburen. Alleen een flat aan de overkant van de vijver. In het achterste gedeelte staan veel bomen. Het is er wat donkerder en voelt als een bos. Een waar paradijs voor mussen, die in grote getale in onze achterachtertuin bivakeren. In de zomer ontnemen de bomen het zicht op de flat en zou je maar zo in het buiten kunnen wonen. Omdat we aan het water wonen, hebben we als eerste een hek geplaatst ter voorkoming van verdrinkende kindertjes. Tegen het hek is een houtwal opgebouwd, of.. zoals mijn schoonmoeder eens dreigde "die enorme takkenbos op te ruimen". Neen, schoonmoeder.. dat is een houtwal en daar wonen egeltjes, muisjes, vogeltjes en andere bewoners. Afblijven dus.


Vorig jaar heb ik met veel onhandigheid een nestkastje in een van de bomen opgehangen. Ongeveer zo hoog, ongeveer op het oosten, ongeveer recht. Boven mijn macht werken gaat mij niet altijd even goed af. Ach, dacht ik, als het er maar leuk uit ziet. Vorig jaar zat er zowaar een nestje koolmeesjes in. Ik helemaal trots. In het najaar heb ik alleen nagelaten om het schoon te maken. Ondertussen had ik nog twee nestkastjes, mooi opgeschilderd door de dames. Ik kon maar steeds de moed niet vinden om die kastjes in andere bomen 'ongeveer recht', 'ongeveer op het oosten' en 'ongeveer zo hoog' op te hangen. Dus stonden ze op een houten trapje tegen een boom te wachten.
Dit jaar schets mijn verbazing dat het opgehangen, niet schoongemaakte netstkastje toch in gebruik is. Niet door vogeltjes, maar door een volkje bijen. En in het nog op te hangen nestkastje op het trapje zit een nestje koolmeesjes.



Hoe dat straks met het uitvliegen moet.??... (we hebben twee poezen, waarvan eentje nog graag echt jaagt, al is het maar om de buit als wijze van dank ergens in onze woonkamer te deponeren)