kaboutertijd

De donkere dagen zijn aangebroken. Het knusse terugtrekken in een warm holletje is begonnen. Na een tijdje 's avonds alleen maar gezapig naar de tv te hebben gekeken ben ik dat ook al weer zat. Tijd om te freubelen. Omdat ik er niet van hou 's avonds alleen op mijn knutselkamer te gaan zitten heb ik maar iets knutseligs wat ik beneden op kan bergen naar beneden gehaald om te gaan doen. En zo ontstonden er in de afgelopen paar avonden al een aantal kabouters. En hoewel prikvilten niet mijn allerfavorietste ding is, is het toch een leuk tijdverdrijf en levert het best nog aardige dingen op, al zeg ik het zelf.

Een kaboutervrouwtje voor een vriendinnetje van Merijn

Kaboutermannetjes (om als kerstbal in een boom te hangen)

Kaboutermannetjes met armpjes dit keer

Eikel mannetjes (echt niet om te schelden hoor, maar soms moet je dingen ook gewoon bij de naam kunnen noemen)

Wat zal ik nog meer maken? Iemand ideeën?

potbrood

Zaterdag was nog een mooie dag. We hebben heerlijk rustig genoten, de kinderen speelden en we maakten stokbrood boven een vuurtje. Toen iedereen zijn broodjes op had was er nog wat deeg over. Ik heb lang geleden eens een miskoop gedaan en een klein barbeqook pannetje gekocht, terwijl ik dacht een grote te kopen, maar die kwam mij nu goed van pas. Het overige brooddeeg heb ik in de het pannetje op de hete kooltjes geplaatst, het deksel er op en daar weer wat hete kooltjes op. Tot mijn grote plezier ontstond in het pannetje een mooi gebakken broodje. Met een prikker controleerde ik of hij wel gaar was. We hebben er heerlijk van gesmuld. Helaas is het daarna met het weer alleen maar slechter geworden. Als het weer zonniger wordt ga ik het zeker weer eens proberen.

tekenen

lente in de kop

alweer 10 jaar

denkend aan jou

fantasie

Vanmorgen las ik een krantenartikel over het hebben van te veel speelgoed. Kinderen hebben vanaf (en misschien wel al voor) de geboorte te veel speelgoed. Daarbij komt dat het vele speelgoed dat ze hebben ook nog eens zo de realiteit reflecteren dat er voor de fantasie van het kind niets meer overblijft. Bijvoorbeeld poppen die "mamma", "ik heet liesje" en "weh weh" zeggen. Als kind- moeder ben je dan al snel klaar met het verzinnen van een antwoord daarop, want meer zegt het poppenkind niet. Of keukentjes die zo echt en uitgebreid zijn dat een eigen recept geen bestaansrecht heeft.

Onze dames hebben ook te veel speelgoed. Gek genoeg belemmerd het hen niet in hun fantasie. Ze laten het gewoon allemaal links liggen. Ze spelen liever met de matroesjka's die opa en oma meenamen uit Rusland en die als souvenir in de vensterbank staan, tezamen met wat gevilte vogeltjes en de notendoppen van de walnoten die ze net ervoor of juist voor de gelegenheid hebben gekraakt en opgegeten. 

Verder zijn er nog een aantal onwaarschijnlijk rare knikkers met gezichtjes (dummy's??) die mee mogen doen. Ze wonen in de cd kast en op de vensterbank, aan een weg van knijpertjes.

 

Daar zit ik dan. Vertwijfeld over het vele speelgoed wat op zolder en in hun kamer ligt. Wegdoen?

Voorlopig geniet ik van het fantasievolle spel dat ze uitspelen met knikkers en knijpers en ben blij dat ze hun fantasie goed weten te vinden.

werkkamer

Ja, ja. Na een heel weekeind hard werken is mijn werk/knutsel kamer weer helemaal bruikbaar. Een mooie stellingkast tegen de wand, die met veel wikken en wegen de Ikea uit is gekomen. Helaas had ik vooruitstrevender ideeën dan Ikea zelf en wilde een combi maken die nog niet bedacht is. Dus ben ik zaterdag wel twee keer naar de Ikea geweest, om de combi om te ruilen voor iets dat al wel bestaat.

Manlief zou ondertussen de kamer wat leeghalen, maar er waren te veel spullen dus toen ik terugkwam leek er niets gebeurd. Tot ik in onze slaapkamer keek en zag dat die ook helemaal vol stond. De moed is mij dit weekeind meerdere keren in de sokken gezakt. Waar heb ik het al die tijd gelaten? Is de kamer ineens veel kleiner geworden? Toch is er langzaamaan vordering in gekomen. De stellingkast vulde zich en de ene na de andere losse kast en doos kon de deur uit. Er ontstond steeds meer ruimte. Je kent het wel van de film, dat een personage stilstaat en de omgeving uitzoomd. Dat effect. Heerlijk. Gewoon kunnen rondlopen, spullen kunnen vinden.

En.. zo'n opgeruimde kamer nodigt uit tot creatief bezig zijn. Samen met de meiden. Lekker een avondje werken.

Een kaartje voor een jarige job.

Vissen in wasco en ecoline

Zelfs het puntenslijpsel inspireert.

Achtertuinland

Het mooiste aan ons huis vind ik de achtertuin. Voor een stadstuin hebben we een vrij grote achtertuin. De eerste tien meter zijn door de vorige bewoners "onder architectuur" aangelegd. De tweede tien meter waren gemeentegrond. Die grond hebben zij destijds van de gemeente gekocht toen de mogelijkheid daarvoor was, maar ze hebben er nooit iets mee gedaan. Toen wij hier zijn komen wonen hebben we in het eerste jaar al gelijk een aantal architectonische wijzigingen gedaan in de eerste tien meter. Aan de ene kant zijn grote struiken en hagen eruit gehaald en hebben we een pluktuin aangeplant, met japanse wijnbes, aardbei, peer en rode bessenstruiken. Aan de andere kant is de mooi aangeharkte zwarte aardetuin volgeplant met kruiden en bloementuin. De tuin grenst aan een vijver. Geen achterom dus. En ook geen achterburen. Alleen een flat aan de overkant van de vijver. In het achterste gedeelte staan veel bomen. Het is er wat donkerder en voelt als een bos. Een waar paradijs voor mussen, die in grote getale in onze achterachtertuin bivakeren. In de zomer ontnemen de bomen het zicht op de flat en zou je maar zo in het buiten kunnen wonen. Omdat we aan het water wonen, hebben we als eerste een hek geplaatst ter voorkoming van verdrinkende kindertjes. Tegen het hek is een houtwal opgebouwd, of.. zoals mijn schoonmoeder eens dreigde "die enorme takkenbos op te ruimen". Neen, schoonmoeder.. dat is een houtwal en daar wonen egeltjes, muisjes, vogeltjes en andere bewoners. Afblijven dus.

Vorig jaar heb ik met veel onhandigheid een nestkastje in een van de bomen opgehangen. Ongeveer zo hoog, ongeveer op het oosten, ongeveer recht. Boven mijn macht werken gaat mij niet altijd even goed af. Ach, dacht ik, als het er maar leuk uit ziet. Vorig jaar zat er zowaar een nestje koolmeesjes in. Ik helemaal trots. In het najaar heb ik alleen nagelaten om het schoon te maken. Ondertussen had ik nog twee nestkastjes, mooi opgeschilderd door de dames. Ik kon maar steeds de moed niet vinden om die kastjes in andere bomen 'ongeveer recht', 'ongeveer op het oosten' en 'ongeveer zo hoog' op te hangen. Dus stonden ze op een houten trapje tegen een boom te wachten.
Dit jaar schets mijn verbazing dat het opgehangen, niet schoongemaakte netstkastje toch in gebruik is. Niet door vogeltjes, maar door een volkje bijen. En in het nog op te hangen nestkastje op het trapje zit een nestje koolmeesjes.

Hoe dat straks met het uitvliegen moet.??... (we hebben twee poezen, waarvan eentje nog graag echt jaagt, al is het maar om de buit als wijze van dank ergens in onze woonkamer te deponeren)

luciferdoosjes

Bij de kringloop stond een doos vol luciferdoosjes. Met Merijn zocht ik een aantal mooie eruit. Helaas, de doos werd alleen in z'n geheel verkocht. MMMMMmmmm..... wat te doen? Wat moeten we nu met een doos vol lucifer doosjes. Toch had het zo'n aantrekkingskracht dat we de hele doos meenamen. De rest van de middag hebben we onze schat bewonderd. Even mee bewonderen?

luciferkopjes in alle kleuren van de regenboog

Wat we er mee gaan doen? Ach ik heb wel wat ideetjes en Merijn ook al, maar wie nog een idee heeft mag het zeggen. We hebben er genoeg.

viltbloemetje maken

Op vrijdagmiddag heb ik een middagje met alleen mijn jongste dochter. Nou ja, alleen.... meestal komt er wel een vriendinnetje mee. Een leuke, rustige, niet te moeilijke, niet te lange activiteit is vilten. Een bloemetje vilten. Een bloemetje met een verrassing. En zo deden wij het:

We namen een klein steentje. Dat kan een half edelsteentje zijn, maar ook een mooie kiezelsteen.

 

 We wikkelden het steentje stevig in een stukje lontwol.

 Daarna zeepten we onze handen lekker in met olijfzeep.

We doopten het in de wol gewikkelde steentje helemaal in warm water.

 

Daarna rolden we het geheel tot een balletje in de kom van onze handen.

Sommige draadjes zaten niet gelijk helemaal goed, maar dat gaf niet, er komt toch steeds weer een nieuw laagje wol overheen.

 

We voegden steeds een nieuw laagje wol toe. Dat wikkelden we dan weer stevig om het balletje heen, doopten het weer in het warme water en draaiden het rond in onze zeephanden. Stevig draaien en af en toe knijpen, zodat het een stevig balletje werd.

We pakten meerdere kleuren wol, steeds een laagje een andere kleur.

 

Wij wilden er ook blaadjes bij maken. Daarvoor vilten we gewoon een lapje groen.

 

Uit het lapje groen knipten we de blaadjes. 

Die naaide we aan de onderkant van het balletje.

 

Met een scherp mes sneed mama (!) een kruis in het nog natte bolletje, tot aan het steentje.

Het bolletje vouwden we open, waarbij het steentje als hart van het bloemetje tevoorschijn kwam.

een tuin tot leven

VERGEET-mij-niet, vergeet-MIJ-niet, vergeet-mij-NIET!!

Tranend hartje? Bloedend hart?

 

Lievebeest, is nie eng?

 

de "hé, het ruikt hier naar koeien" paardenbloem

 rododendron in de ontkreukelfase

krentebloesemmmmmmmm...

Tulpen de lucht in

 

Pauw

Kinderen tekenen heel puur. Kindertekeningen inspireren mij enorm. Neem nu deze Pauw.

Mooie vorm, simpele lijn. Een samenwerking tussen Zus en Broer. Om te knuffelen zo lief.
Maar een papieren Pauw knuffelen gaat niet zo goed. Dus maak ik, van Vilt, een lekkere zachte knuffel naar ontwerp van deze tekening. En een Pauw van Vilt knuffelt echt wel lekker!

de knuffel is 50 cm lang en 45 cm hoog

Ook zo'n lekkere vilten knuffel naar ontwerp van je eigen kind? Laat een berichtje achter of mail naar lieverdjesplok@gmail.com