fantasie

Vanmorgen las ik een krantenartikel over het hebben van te veel speelgoed. Kinderen hebben vanaf (en misschien wel al voor) de geboorte te veel speelgoed. Daarbij komt dat het vele speelgoed dat ze hebben ook nog eens zo de realiteit reflecteren dat er voor de fantasie van het kind niets meer overblijft. Bijvoorbeeld poppen die "mamma", "ik heet liesje" en "weh weh" zeggen. Als kind- moeder ben je dan al snel klaar met het verzinnen van een antwoord daarop, want meer zegt het poppenkind niet. Of keukentjes die zo echt en uitgebreid zijn dat een eigen recept geen bestaansrecht heeft.

Onze dames hebben ook te veel speelgoed. Gek genoeg belemmerd het hen niet in hun fantasie. Ze laten het gewoon allemaal links liggen. Ze spelen liever met de matroesjka's die opa en oma meenamen uit Rusland en die als souvenir in de vensterbank staan, tezamen met wat gevilte vogeltjes en de notendoppen van de walnoten die ze net ervoor of juist voor de gelegenheid hebben gekraakt en opgegeten. 

Verder zijn er nog een aantal onwaarschijnlijk rare knikkers met gezichtjes (dummy's??) die mee mogen doen. Ze wonen in de cd kast en op de vensterbank, aan een weg van knijpertjes.

 

Daar zit ik dan. Vertwijfeld over het vele speelgoed wat op zolder en in hun kamer ligt. Wegdoen?

Voorlopig geniet ik van het fantasievolle spel dat ze uitspelen met knikkers en knijpers en ben blij dat ze hun fantasie goed weten te vinden.